یکه خانا! رسیدم!
رسیدم! به این نتیجه رسیدم!
البته خیلی وقت بود که رسیده بودم ولی الان به جرات بیانش هم رسیدم!! جرات اعتراف!!
رسیدم که فکر کردن زیادی به مسائل بیخودی توانایی درست فکر کردنو ازت میگیره! جوری که قابلیتایی که دیروز داشتی و امروز میبینیشون و این که دیگه الان نداری، حسرتشونو میخوری!!
البته نمیدونم شاید اینم یه مسئله ی بیخودی باشه که الکی دارم بهش فکر میکنم و شاید این که اصلا فرق نکرده باشم و توانایی ای ازم کم نشده باشه!
درست مثل وقتایی که تو یه عکسی که خیلی دوسش داری انقدر زوم میکنی زوم میکنـــــــــی تا اینکه دیگه هیچی ازش مشخص نباشه!
الان منم با زیاد فکر کردن بهش و مسئله کردنش و الکی بزرگ کردنش برا خودم و زوم کردن روش دارم کارو خراب میکنم! منظره رو از بین میبرم..!!
نه! ولی یه چیزی هست قظعا! نمیدونم چرا! یعنی میدونم ها ولی نمیدونم چطور.. ولی قطعا یه چیزی هست!!
اصلا از خودم راضی نیستم! هیچوقت نبودم! ولی وقتی به قبلنا نگاه میکنم از قبلنای خودم راضیم! قبلنایی که تو اون لحظه خودمو اون موقع دوست نداشتم ولی الان که اون موقع تبدیل به قبلا شده، چرا! از اون موقعام راضیم! ولی از الان نه! بعدا هم از الانم میترسم راضی باشم.. در صورتی که الان کاملا ناراضی ام!
دو حالت بیشتر نمیتونه داشته باشه!! یا قضیه همون قضیه ی زوم کردن و پیکسلا و ایناس، یا اینم که واقعا روز به روز پسرفت میکنم!!
چه خبره!!؟؟
