اپیزود ششم.. خانه ی ادیسون!
داشتم فکر میکردم این آهنگای لایت مخصوصا وقتی کلام ندارن چقدر تاثیرشون بیشتره. کلا با روحت حرف میزنن. صدای خواننده وقتی تو آهنگ باشه این وسط نقش مگس معرکه رو بازی میکنه! صدای خواننده باعث میشه به کیفیت موسیقی زیرش لطمه شدید وارد شه.
بعضی آهنگای اپوکالیپتیکا شاید بار اول برام خشن باشن و زیادی بلند باشن ولی وقتی که بار دوم دارم واقعا گوش میدم میبینم که اسمی که براش گذاشتن سازنده هاش چقدر بهش میخوره واقعا. مثلا اسم آهنگ پشیمونی چقدر واقعا به نتای موسیقیش میخورد. بار دوم که دقیق گوش بکنیش واقعا پشیمونی رو تو تک تک نتاش حس میکنی.
بگذریم...!
اصولا بچه ی ترسویی نیستم. شده تنم بلرزه ولی نمیترسم! ترس منظورم ترس ار آینده نیست! یا از گذشته! ترس مادی یه جورایی منظورمه!! مثلا از تاریکی یا چه میدونم ازین چرتا نمیترسم. ماشالا که کم هم تنها نیستم تو خونه! نمیترسم!!
ولی الان وحشتناک شده اوضاع! نمیترسم! تنم میلرزه! حس میکنم باید بترسم ولی نمیخوام بترسم. یعنی میدونم که الان باید ترسید! ولی نمیشه که بترسم! خنده ام میگیره از خودم بخوام بترسم! نمیترسم!! اصلا نه!
مهتابی ها دونه دونه به نوبت خاموش روشن میشن! عین این فیلم وحشتناکا! چراغ راه پله رو روشن کردم خود به خود خاموش شد! تلوزیونو خاموش کرده بودم روشن شد! یعنی یه چیز وحشتناک! خدا هم که قربونش برم اصلا هوا رو یجوری گرفته ی وحشتناک کرده که فضا فضای این فیلم ترسناکا بشه برام حسابی!!
بعد اونوقت من اینوسط چیکار میکنم!؟؟؟ هیچی خودمو پرت میکنم رو لپ تاپ و یخچال از برق میکشمشون! محافظم که ندارن خیر سرشون! برق یه ذره قطع و وصل شه سوختن درجا! البته لپ تاپ که شارژرش هست و آداپتورشه دیگه! ولی خب کار از محکم کاری عیب نمیکرد! قشنگ یه حالت سوپر منی بهم دست داد به جای اینکه بترسم شیرجه بزنم تو حیاط یا راه پله دم در، اینا رو از برق کشیدم!!
سیم کشی خونه از اولش مشکل دار بود! باور کن من آخرش در حال روشن کردن لامپ اتاق شوت میشم بیرون از اتاق در حالیکه فکر میکنین موهامو رفتم فشن ایتالیایی آرایش کردم!!
بهرحال!!
ترسم ریخت!! برم برنج بذارم خیس بشه! ننه هه الان میاد!!
