اپیزود سوم:به من چه!
به من چه! همین الان دلم خواست یه پست دیگه بزنم! ته دلم احساس نیاز مبرم کرد به نوشتن این پست! حالا حرفی هم نیستا..!!!
قالب وبلاگو لوگوش رو عوض کردم. گفتم حال و هوام هم عوض میشه! خوبه! ولی فقط برا یه مدت! بعد این یه مدت دوباره قالب و لوگوی قبلی برمیگرده روکار! ولی نمیدونم شایدم برنگرده! .. به هرحال که زیاد با این قالب جدید راحت نیستم! ولی خب تنوعه دیگه!
پیام بازرگانی: الان من با علم به این که هم اکنون اکنون ساعت 12:45شبه و من فردا امتحان ادبیات دارم و تا الان همه ی نمره های ادبیاتم هشت از ده بوده که یعنی شونزده از بیست(!)، خیلی پرروانه و اندکی متواضعانه نشستم این پشته و با تیریپ هدفون به گوش و تایپیدن توی فضای تاریک و یه لیوان چای کنار لپ تاپ دارم خوش میگذرونم!
همین الان جناب والد از بیخ گوش ما گذشت و لقب دیگری به ما اعطا فرمود که آن لقب لقبیست جالب!: بی معنی! از این لقب در جمله بدین صورت استفاده میشود: ملیکا! خیلی آدم بی معنی ای هستی!!
پایان پیام بازرگانی!
داشتم به این فکر میکردم که خیلی دلم میخواد این وبلاگم و اولین وبلاگ عمرم رو مثل یه کتاب داشته باشم! البته کتابی که وبلاگم با ریزترین جزئیات توش باشه! یعنی در حقیقت وبلاگمو به صورت ورق میخوام! میخوام رسما ورقش بزنم. حسش بکنم وقتی ده سال دیگه میخونمش!!
به یه چیز دیگه هم فکر میکردم! دلم خیلی برا کتابام تنگ شده! (از نوع غیر درسی!!) و همینطور برای اتاقم که رو درش بزرگ بنویسم Don't you dare come in without knocking! بعد دور تا دور دیوارای اتاقش قفسه های کتابام باشه اونقد که کتابام کامل توشون جا بشن با ملحقاتشون! بدون اینکه مجبور باشم رو هم سوارشون کنم یا اینکه نصف بیشترشون رو تو جعبه قایم کنم! بعد رو در و دیوار کمدم (رو جاهای چوبیش البته!) این نقاشی های خوشکل من کشیده ام ر بچسبونم بعد دراز بکشمم دقیقا تو راس اتاق و از توازن قفسه های کتاب و کتابای توش و نقاشی ها و اینا لذت ببرم! باور کن همچین اتاقی روح آدمو زنده میکنه! حتی اگه از قبل زنده باشه!!
هدفون داره سرم ر اذیت میکنه و همچنین اشعه های خطرانگیزناک لپ تاپ چشام رو! و همینطور تهدید های جناب والد که همراهه با یادآوری زمان!
شب بخیر دنیا!!
